getiteld: "De laatste Steen" Gastauteur: Sander C. te A.

Deze sentimentele bijdrage is tot stand gekomen door een bijzondere gebeurtenis op 28 december 2007.

De laatste steen,

De opening doet erger vermoeden dan uiteindelijk in dit verhaal zal blijken. Voordat u verder leest wil ik mijn dank uitspreken richting de “Soethof”clan in zijn algemeenheid, dat ik getuige mocht zijn van dit toch wel bijzondere moment. Het was een natte en koude dag in december, dat ik op mijn fiets naar Giesbeek zat om mijn goede vriend Peter te helpen met de verbouwing van ‘zijn’ smederij. Een eervolle klus, aangezien deze smederij omgetoverd gaat worden tot een heuse woning. Om onderdeel van dit geheel te zijn, moet u begrijpen, is een hele eer. Bij aankomst werd zoals gewoonlijk de koffie geschonken en werd de planning van de dag uiteengezet. Tot mijn grote vreugde mocht ik met dorpswijze Tonnie mijn dag doorbrengen in de oude winkel. Dit geheel is gesitueerd voor de smederij en zal uiteindelijk onderdeel worden van de totale woning. Nadat de tot cliché verheven witte plastic bekers waren weggegooid, begaven we ons, gewapend met schop en bats richting het ‘winkel’ gedeelte. Daar aangekomen, was het duidelijk wat onze opdracht was. Gwen, de vriendin van Peter had al een gedeelte van de stenen vloer weggestoken en aan ons de eer om dit karwei naar behoren af te ronden. Tijdens het werken met Tonnie werd mij tijdens de stiltes steeds meer duidelijk dat de ‘oude’ eigenaar van dit pand het geheel duidelijk niet met gemak afging. Dit had echter niks te maken met de vitaliteit, maar meer met het geestelijke gedeelte. U moet zich voorstellen dat na 50 jaar trouwe dienst in de smid, deze metamorfose niet zo gemakkelijk te verteren is. Steen voor steen brak dit fenomeen binnen de Giesse wieler en smederij kringen, zijn eigen opgebouwde werk af. Deze zin, zou u voor uw eigen besef nog eens moeten lezen. Het afbreken van je eigen werk is iets wat pijn doet. Daar komt sentiment bij kijken. Dit was ook te voelen op die koude december ochtend.Tegen een uur of 12 waren we aangekomen bij ‘de hoek’. De laatste hoek, de hoek die aangaf, dat nu echt alles wegwas. De hoek waar jarenlang hard gewerkt was. Een stilte overviel ons en kort daarop volgde mijn vraag aan Tonnie. Zou jij die laatste steen weg willen hakken? Wederom overviel ons een ijzige stilte die werd doorbroken door een korte ‘ja’ van Tonnie zijn kant. In al zijn rust en ervarenheid verwijderde hij de steen en keek rond, in wat eens een winkel was. Berusting in zijn ogen gaf mij het gevoel dat het goed was. Echter, het levenswerk van een eervol burger was hier op abrupte wijze ten einde gebracht. Terwijl de laatste steen in de kruiwagen verdween, keken we nog een keer om, naar die zand vlakte die ooit representatief stond voor een prachtige winkel. Na een korte blik naar elkaar, met een instemmend ‘ja-knikje’ van Tonnie’s kant wisten we dat het goed was.Die koude dag in december zal voor ons niet meer hetzelfde zijn.Dit geheel is geschreven in een eerbetoon aan Tonnie. De man die ik nu 8 jaar ken van langskomen, verjaardagen en sinds kort het klussen. Middels deze weg, wil ik mijn respect overbrengen naar een oprecht goed mens die een voorbeeld kan zijn voor velen.
Bedankt Tonnie……

Sander